(21/09 -26/09/2022)

Begin april opperde Mon dat het wel eens leuk zou zijn de Melkweg boven de Boschplaat in
het mooie Terschelling te bezoeken en te fotograferen. Na twee coronajaren was dit een fantastisch plan om er eindelijk nog eens samen op uit te trekken. Via het internet was in een mum van tijd hotel “Almenum” in Harlingen en het Vakantiepark ” Tjermelân” op Terschelling geboekt.

Mon en Lutgarde vertrokken op 21 september en Christiaan, Annick, Luc en ik reisden een dagje later richting Harlingen. Na een warm welkom in het hotel gingen we op pad om Harlingen te verkennen en op aanraden van Mon en Lutgarde aten we in het knusse “Urker vishuisje”.

Na het ontbijt reden we naar de haven om met de auto in te schepen op de “MS Willem Barentsz.”
Een uur en vijfenveertig minuten later meerden we aan in Terschelling. Mon en Lutgarde stonden ons al op te wachten aan ons vakantiehotel en na een bezoekje aan “De Heeren van der Schelling” voor een snelle hap gingen we het eiland verkennen. Het was ondertussen laagtij en het begon te regenen en volgens de buienradar zat de Melkweg deze avond er niet meer in. We bezochten nogmaals De Heeren van der Schelling voor een lekker avondmaal en zochten ons bedje op.

Na een lekker ontbijtje liepen we door de velden richting het water waar het kunstwerk
De Streken, een houten getijdenobject van beeldend kunstenaar Marc van Vliet te bewonderen was.
Helaas was een groot deel van het kunstwerk reeds afgebroken, maar er lag nog een stuk van de 150 meter lange loopbrug en dit was voldoende om een leuk onderwerp te hebben en te oefenen met lange sluitertijd.


In de namiddag bezochten we de haven van Harlingen waar tientallen oude zeilschepen van de bruine vloot aangemeerd lagen. Na een bordje Snert met rookworst en spekjes reden we naar het strand en struinden door de duinen om een leuk plekje te zoeken voor de foto van de Melkweg.
De weersomstandigheden waren verre van ideaal, een harde wind en veel wolken maar
rond negen uur zagen we dan toch de eerste sterren verschijnen.
Helaas werden we overvallen door een fikse regenbui en zat er niets anders op om terug naar het hotel te rijden.
Na een warme chocomelk om terug een beetje op temperatuur te komen, checkten we onze camera’s en de sterren die we met het blote oog niet hadden ontdekt bleken toch door onze camera opgepikt te zijn. Een Perzische spreuk zegt: “The night hides a world but reveals a univers” maar in ons geval was het de camera die ons verbaasde en ons het universum toonde.

Zondagmorgen blijkt het weer een stuk opgeklaard en trekken we naar het wrakkenmuseum.
Een allegaartje van alles wat men op het strand heeft bij elkaar gejut. Sportschoenen, ankers, speelgoed, stukken scheepsromp, je kan het niet bedenken….

Rond half twee zijn we met Chris Scheepstra, chauffeur, jutter, bijbelpredikant, koffiezetter en begenadigd verteller met de strandbus naar het Drenkelingenhuisje gereden. Onderweg maakten we een stop op de Boschplaat en genoten van het mooie uitzicht op dit prachtig natuurgebied.


Ook zondagavond kondigde de buienradar weinig goeds aan en werd het een tv-momentje.
De ene bui na de andere raasde over Terschelling.
Maandag na het ontbijt was het inpakken en vatten we de reis huiswaarts aan.

Het leuke en gezellige weekend is voorbij gevlogen.

Maar een volgend reisje zit alweer in de planning “Opaalkust september 2023”.

Maggie Hectors (tekst en foto’s)